Red Ball Express
Een grote colonne van 6000 bevoorradingstrucks, merendeels bestuurd door Afro-Amerikaanse soldaten, reed vanaf 25 augustus 1944 tot november 1944 vanaf de haven van Cherbourg af en aan richting Seine(F) en naar noordelijker gelegen overslagplaatsen. In het voorjaar van 1945 werden door de Quarter Master Service Companies in Europa meer dan zeven en een half miljoen soldaten gevoed en gekleed. Deze grootste bevoorradingsoperatie ooit in de geschiedenis, bestond uit transport overzee en over stranden, door geruïneerde havens, over de zwaar beschadigde Franse en Belgische wegen. De naam Red Ball Express verwijst naar een oude spoorwegbenaming voor spoedvervoer over spoor.
Om de gevechtscapaciteit te behouden was er in totaal 20.000 ton aan materiaal nodig. Er was vooral veel brandstof nodig. Aan de frontlinies werd door voertuigen zo'n 800.000 gallons ( 3000.000.000 l.) benzine per dag verbruikt. Ongeveer 300.000 gallons (1.135.624 liter) benzine werden per dag verreden, hetgeen het gebrek aan brandstof aan de frontlinie verergerde.
Voor de operatie waren veel meer manschappen nodig dan bij vervoer over de weg of per spoor in normale tijden het geval zou zijn, maar die routes waren onbetrouwbaar bij de start van de bevoorradingsoperatie. Pas midden november 1944 eindigde deze manier van transport, omdat de gebruikelijke transportmogelijkheden weer beschikbaar kwamen. Een van de overslag plaatsen van de voorraden was Luik en van daaruit werd Zuid-Limburg volgestouwd met voorraden.
De QMC had de opdracht ervoor te zorgen dat in Europa meer dan zeven en een half miljoen soldaten gevoed en gekleed werden. De Red Ball Express, de grootste bevoorradingsoperatie ooit in de geschiedenis, startte met transport overzee en over stranden, door geruïneerde havens, over de zwaar beschadigde Franse en Belgische wegen. De Red Ball Express trucks reden af en aan. Een groot aantal ervan ging richting Limburg en terug. Dag in dag uit.
Ooggetuigen uit Limburg vertelden in 2008 over de zwarte chauffeurs van de Red Ball Express. Ze vertelden over de reparatiewerkplaatsen bij hen in de buurt en over de trucks die voorraden en brandstof vervoerden. African American soldaten hielpen ook bij de vervanging van de 800 autobanden die dagelijks op de slechte wegen aan flarden gingen. En het waren zwarte Amerikaanse soldaten die tijdens levensgevaarlijke transporten de benzine, overgedaan in jerrycans, naar de fronttroepen moesten vervoeren.
Heel wat van de voorraad die bij de havens arriveerde werd, met name door witte soldaten, verdonkeremaand en terug gestuurd naar de VS. Niet naar het leger daar, maar naar familieleden. Een anonieme Limburgse ooggetuige, destijds werkzaam bij de haveninspectie was daar veelvuldig getuige van en moest er rapporten over opmaken.
Een van de chauffeurs, Henri Vanlandingham, vertelde dat tijdens zijn stationering in Berg (L), soms voedsel ‘van de trucks viel’. De witte officier van zijn unit keek oogluikend toe hoe dat voedsel verdeeld werd onder de bevolking, meest vrouwen met kinderen, die grote honger leed.
